Yağmurun hiç
durmadığı şehirdeyiz...elele onun altında ıslanmayı istiyoruz
hep,ıslanıyoruz...ama korkutuyordu da yağmur her altında
yürüdüğümüzde...ağlıyorduk... birbirimizin gözyaşlarını göremeyecek
kadar sıkı ve sertti yağmur... o gün gevşek olan ama bir okadar yağmuru
bekleyen tek şey ellerimizi tutuşumuzdu ...o gün koptu ellerimiz ve bir
daha kavuşmadı..ve bir daha sebep olmadı yağmur
ellerimizi gevşek tutmaya razı olduğumuzu bildiği halde...artık yağmur yağsada hissetmiorum seni çünkü uzun zamandır yağmurm dünyama değil yüreğime ve gözlerimden yağıorr...
gökhançelik(kuzi)
C.tesi Ocak 03, 2009 5:08 pm